می دانی فاطمیه آمده است؟...
این روزها قلبم خاطرات تیره ای را مرور می کند؛
این روزها روحم به زندگی روزمره پوزخند می زند و جانم به افقی کبود خیره می شود. از خود می پرسم: چرا این گونه ای؟
چرا دیدن آن چه همیشه می دیدی، امروز برایت سراینده شعری تلخ است؟
مگر تاکنون دیوار و در ندیده بودی؟
مگر تا کنون زبانه های آتش را نگاه نکرده بودی؟
مگر تا کنون کمر خمیده ای مریض احوال را به عیادت نرفته بودی؟
مگر تا کنون بر سر کودکانی زار در غم مادر، دست نوازش نکشیده بودی؟
آیا اولین بار است که تشییع جنازه ای را می نگری؟
مگر اولین بار است که شکوه یک مرد را در عزای همسری عزیز، درهم شکسته می یابی؟
آیا اولین بار است که تسلی بخش زانوان لرزان شوهری غمگین می شوی؟
این همه بغض که راه را بر گلویت بسته، از کجاست؟
این همه اشک که دنیا را در نگاهت به تلاطم کشانده، از چیست؟
این همه ناله که صدایت را خشکانده، به چه خاطر است؟…
… قلب خسته ام نگاهی به آسمان کرد، چشمان بی رمقش را به من دوخت و گفت: می دانی این روزها افلاک در عزای خورشید سیاه پوش شده؟
می دانی فرشته های هفت آسمان در وداع سوزان مادری با فرزندانش، بی تاب شده و به خروش آمدند؟
می دانی دل مخفی زمین، بدنی پاک را از چنگال خفاشان بدسیرت، پوشیده داشته؟
می دانی تن رنجوری که تا آخرین توان در پی احقاق بزرگ ترین حق پایمال شده تاریخ دوید، اکنون در مکانی نامعلوم آرام یافته است؟
می دانی خانه ای نیم سوخته، شاهد بزم خموش کودکانی شده که با نگاه شان دل کباب پدر را آتش می زنند؟
می دانی پدری استوار و مهربان، هزار پرسش ناگفته اطفالش را به دست عطوفت خویش پاسخ می دهد؟
می دانی اکنون کاسه صبر شجاع ترین مرد خلقت به سرآمده و از جفای امت شکوه ها دارد؟
می دانی شـوهری عـاشـق، شب ها سر بر خاک می نهد و های های گــریه می کند؟
می دانی مردی که حالا تنهای تنها شده، نجوایی پرتمنا با باغبان نیلوفرش دارد؟
می دانی پدری سفر کرده، میزبان دختر رنج کشیده اش شده است؟
می دانی بنده ای بی نظیر، به لقای پروردگارش رسیده است؟
می دانی فاطمیه آمده است؟
نام فاطمیه را که شنیدم، بدنم لرزید، جانم سوخت و دانه های اشک از خط چشمم مسابقه ای برای رها شدن را آغاز کردند.
آری! بار دیگر جمادی از راه رسید… و من امروز پرچمی سیاه در عزای شهادت مظلومانه حضرت صدیقه طاهره علیهاالسلام بر سردر خانه ام نصب می کنم، پرچمی که نشان از عقیده ام دارد، عقیده ای که در برابر هیچ مصلحتی سرفرود نخواهد آورد و سرفراز از حضورش و وجودش، سر مرا به عرش اعلای الهی خواهد سائید، تا همه بدانند: « أنا عبد من عبید الزهراء سلام الله علیها »
