مولای من! زمان ما را چگونه میبینید؟
مولای من! زمان ما را چگونه میبینید؟
وانه سیاْتی علیْکمْ منْ بعْدی زمان.
لیْس فیه شیء اخْفی من الْحق ولا اظْهرمن الْباطل.
و لا اکْثر من الْکذب علی الله ورسوله.
ولیْس عنْد اهْل ذلک الزمان سلْعه ابْور من الْکتاب اذا تلی حق تلاوته و لا انْفق منْه اذا حرف عنْ مواضعه.
و لا فی الْبلاد شیْء انْکر من الْمعْروف ولا اعْرف من الْمنْکر!
فقدْنبذ الْکتاب حملته.
و تناساه حفظته.
فاالْکتاب یوْمیذ و اهْله طریدان منْفیان و صاحبان مصْطحبانفی طریق واحد لایوْویهما موْو.
فاالْکتاب و اهْله فی ذلک الزمان فی الناس ولیْسا فیهمْ و معهمْ و لیْسا معهمْ! لان الضلاله لا توافقالْهدی و ان اجْتمعا.
فاجْتمع الْقوْم علی الْفرْقه و افْترقوا علی الْجماعه.
کانهمْ ایمه الْکتاب و لیْس الْکتاب امامهمْ.
فلمْ یبْق عنْدهمْ منْه الا اسْمه و لا یعْرفونالا خطه و زبْره.
ومنْ قبْل ما مثلوا بالصالحین کل مثْله.
و سموْا صدْقهمْ علی الله فرْیه.
و جعلوا فی الْحسنه عقوبه السییه.
و قطعی است که پس از من، روزگاری برای شما روی خواهد آورد که:
1. چیزی پوشیدهتر از حق و آشکارتر از باطل؛
2. و فراوانتر از دروغ بستن به خدا و رسولش نخواهد بود؛
3. و در نزد اهل آن زمان، کالایی کسادتر از قرآن وجود نخواهد داشت، اگر حق خواندن آن ادا شود، و متاعی با رونقتر از کتاب الهی نخواهد بود، اگر از معانی و حقایق خود منحرف شود؛
4. و در آن روزگار هیچ چیزی ناشناختهتر از معروف (یا زشتتر از نیکو) و شناختهتر از ناشناخته (یا نیکوتر از زشتی)ها وجود نخواهد داشت؛
5. در آن زمان، آنان که به کتاب الهی معتقد بودند و آن را با خود داشتند، آن را دور خواهند انداخت؛
6. و حافظانش آن را فراموش خواهند کرد. (یا خود به فراموش کاری خواهند زد)؛
7. در آن موقع، کتاب و مدافعان و معتقدان و عمل کنندگان به آن مطرود و مهجور از جامعه گشته، دو همدم در یک مسیر خواهند بود، که هیچ کسی پناه به آن دو نخواهد داد؛
8. در آن روزگار، کتاب خداوندی و معتقدان و عمل کنندگان به آن، در میان مردم خواهند بود، ولی از آنان نخواهند بود، و با آنان دیده خواهند شد، ولی با آنان نیستند، زیرا گمراهی با هدایت توافق و هماهنگی ندارند، اگر چه کنار یکدیگر دیده شوند؛
9. در آن هنگام، مردم به پراکندگی و جدایی از یکدیگر، متفق میشوند، و برای به دست آوردن اتفاق و اجتماع از یکدیگر جدا و پراکندهاند؛
10. گویی آنان هستند که پیشوایان قرآنند، نه این که قرآن پیشوای آنان باشد؛
11. نمانده است از قرآن در میان آنان، مگر نامی از قرآن، و نمیشناسند از آن کتاب الهی، مگر خط و حروف نوشته شدهی آن را؛
12. و آنان پیش از آن زمان عذابهایی بر مردمان صالح وارد کردند؛
13. و سخنان راست آنان را افترا به خدا تلقی نمودند؛
14. و آن (نابکاران) کیفر گناه را برای کار نیک و دارای ثواب قرار دادند.
خطبهی 147، ردیف 4. /// برگرفته از کتاب امیرالمومنین پاسخ میدهد(اثری از استاد دانشمند)
