«خروج سید حسنی»

از جمله نشانه‏های ظهور «خروج سید حسنی» از طرف دیلم است.
درباره شخصیت سید حسنی در روایات سخنی نیامده، ولی روایاتی که سخن از خروج و کشته شدن او دارد تا حدودی به معرفی او پرداخته است.
علامه مجلسی رحمه الله گفته است:
در حدیث مفضل از حضرت صادق علیه السلام آمده است که فرمود:
«حسنی آن جوانمرد خوشرویی که از طرف دیلم خروج می‏کند و با بیان فصیحی که دارد، فریاد بر می‏آورد:
ای آل احمد!
اجابت کنید.
دردمند پریشان حال را و آنکه از پیرامون ضریح (شاید مراد کعبه باشد) ندا می‏کند؛ پس گنجینه‏های الهی در طالقان او را اجابت می‏کنند. آنها گنج هایی از طلا و نقره نیستند؛ بلکه مردانی اند همانند قطعه‏های آهن. بر اسب‏های چابک سوار گشته و حربه‏هایی به دست می‏گیرند. پیوسته ستمگران را می‏کشند تا اینکه وارد کوفه می‏شوند. در حالی که بیشتر جاهای زمین از لوث وجود بی‏دینان پاک گشته، سید حسنی آنجا را محل اقامت خود قرار می‏دهد.
آنگاه خبر ظهور مهدی علیه السلام به سید حسنی و اصحابش می‏رسد، اصحاب به او می‏گویند:
ای فرزند پیغمبر!
این کیست که در قلمرو ما فرود آمده؟
می‏گوید:
برویم ببینیم او کیست - در صورتی که به خدا قسم سید حسنی می‏داند او مهدی علیه السلام است و بدین جهت این سخن را می‏گوید که به یارانش آن حضرت را بشناساند - پس سید حسنی بیرون می‏آید تا اینکه به مهدی علیه السلام می‏رسد.
آنگاه می‏گوید:
اگر تو مهدی آل محمد صلی الله علیه و آله هستی، پس عصای جدت پیامبر و انگشتر و جامه و زره آن حضرت کجا است؟ عمامه (سحاب) اسب، شتر، قاطر، الاغ و اسب اصیل رسول خدا و مصحف امیرمومنان کجا است؟
پس آن حضرت تمام اینها را به او نشان می‏دهد.
آنگاه عصای پیامبر را می‏گیرد و در سنگ سختی می‏کارد، فورا برگ می‏دهد. منظورش از این کار آن است که بزرگواری و فضیلت حضرت مهدی علیه السلام را به اصحاب خود بنمایاند تا با آن حضرت بیعت کنند. پس سید حسنی عرضه می‏دارد:
الله اکبر ای فرزند پیغمبر!
دستت را بده تا با شما بیعت کنیم. حضرت مهدی علیه السلام دستش را دراز می‏کند، سید حسنی و اصحابش بیعت می‏کنند.»
(بحارالانوار، ج 53، ص 15.)
مرحوم کلینی پایان کار سید حسنی را در ضمن روایتی از امام صادق علیه السلام این گونه نقل کرده است:
«فیبتدر الحسنی الی الخروج فیثب علیه اهْل مکه فیقْتلونه و یبْعثون براسه الی الشامی فیظْهر عنْد ذلک صاحب هذا الامر …»
(الکافی، ج 8، ص 224، ح 285.)
(… و آنگاه که سید حسنی خروج خود را آغاز می‏کند، اهل مکه بر او هجوم آورده، او را به قتل می‏رسانند و سر او را بریده برای شامی می‏فرستند و دراین هنگام صاحب الامر ظهور خواهد کرد …» نعمانی نیز می‏نویسد:
«یعقوب سراج گوید:
به امام صادق علیه السلام عرض کردم:
فرج شیعیان شما کی خواهد بود؟
پس فرمود:
آنگاه که فرزندان عباس به اختلاف پردازند و حکومت ایشان سست گردد. راوی حدیث یاد شده را به عینه ذکر کرده تا رسیده است به ذکر آلات جنگی و زین و افزوده است:
«تا اینکه بر فراز مکه فرود آید و شمشیر را از نیامش بیرون می‏کشد و زره را می‏پوشد و پرچم و برد را باز می‏کند. عمامه را به سر می‏گذارد و عصا را به دست می‏گیرد و از خداوند درباره ظهورش اجازه می‏خواهد. پس یکی از خادمان آن حضرت از آن موضوع آگاه می‏شود و نزد حسنی آمده او را از خبر آگاه می‏کند. حسنی به خروج از آن حضرت پیشدستی می‏کند؛ پس مردم مکه بر او شوریده و او را به قتل می‏رسانند و سرش را به نزد شامی می‏فرستند. پس در این هنگام صاحب این امر ظهور می‏کند و مردم با او بیعت کرده از او پیروی می‏کنند …»
(الغیبه، باب 14، ح 43؛ با اندک تفاوتی، الکافی، ج 8، ص 224، ح 285.)
برخی، از این دو روایت استفاده کرده‏اند که «سید حسنی» همان نفس زکیه است.