عاشورا، آزمون بزرگ الهی
عاشورا، آزمون بزرگ الهی
در تاریخ آوردهاند که حبیب بن مظاهر اسدی و شمربن ذی
الجوشن همشهری بودند و سال ها همدیگر را می شناختند.
اما سرانجامِ آنها فرسنگ ها
با هم فاصله داشت و ماجرای عاشورا راهشان را از هم جدا کرد.سرنوشت حبیب این بود که
در شمار یاران سید الشهدا علیه السلام جانفشانی کند و به فیض شهادت در
جوار مولایش برسد، در حالی که در پایان کار شمر این بود که در صف دشمنان و قاتلان
امام حسین علیه السلام در آمد.
زهیر بن قین، عثمانی و منحرف از امیر المومنان علیه السلام بود. وهب نیز در ابتدا کار نصرانی بود. اما با این حال ماجرای عاشورا این دو را به جایی رساند که میلیون ها تن از علما، مراجع تقلید، محدثان و عموم مردم در گذشته تا کنون در برابر قبورشان می ایستند و به آنها عرضه میدارند« بابی انتم و امی؛ پدر و مادرم به فدایت».
این دو حالی است که شخصی چون عبید الله بن حر جعفی. که خود را از شیعیان به شمار می آورد و امام حسین علیه السلام او را هم مثل زهیر بن قین دعوت به همراهی کرد، به دعوت امام پاسخ منفی داد و با رو بر تافتن از امام خسران و شقاوت دنیا و آخرت را برگزید و امروزه برای ما معلوم نیست که چه حالی دارد و در چه عذابی به سر می برد.
امسال نیز همان اتفاقی افتاد که در عاشوراهای پس از آن رخ داد. پبسیاری از افراد در روزهای گذشته در راه امام حسین علیه السلام به خدمتگزاری و عزاداری پرداختند در راه اقامه اشعار حسینی- که شعار الله است- از هیچ جانفشانی و کوششی کوتاهی نکردند، در حالی که عده دیگری در مقابل عزاداری آن حضرت به مانع تراشی و تشکیک پرداختند و عزاداران آن حضرت را مورد ریشخند یا آزار قرار دادند.
حسین بن روح رضوان الله تعالی علیه سومین نایب خاص حضرت ولی عصر عجل الله تعالیفرجه الشریف نقل کرده است که وجود مبارک سید الشهدا علیه السلام در قنوت نماز هایش دعایی می خواندند که یکی از فقرات آن بسیار تامل برانگیزو هشدار دهنده است. آن جناب به خدا عرضه می داشتند:
وأعذ أولیائک من افتتان بی؛ پروردگارا، به اولیای خود رحم کن و آنان را از این سبب من مورد آزمون و فتنه قرار گیرد، نجات ده.
در اینجا حضرت از خدا می خواهند که اولیای خود را از گرفتار شدن به آزمون های دشوار به سبب حضرت نجات دهد. روشن است که تعبیر «اولیا» شامل کسانی نمی شود که پیروان اهل بیت علیه السلام نیستن. مسلما چنین کسانی از اولیا الهی و دوستان خدا نیستند.
این فقره از دعای امام حسینعلیه السلام فوق العاده تامل برانگیز است و بنده در هیچ یک از دعا های وارد شده از معصومین علیه السلام مشابه چنین تعبیری را ندیده ام. در این جا حضرت سالها پیش از واقعه عاشورا از درگاه باری تعالی می خواستند که اولیای الهی به واسطه ایشان در آزمون دشوار الهی مردود نشوند. در حقیقت این فقره نشان می دهد که ماجرای حساس و آزمون دشواری است که بسیاری از افراد نمی توانند با سر بلندی از آن بیرون آیند.
نخستین طایفه ای که در این آزمون مردود شوند، بیش از یک هزار تن بودند که در رکاب حضرت سید الشهدا علیه السلام وارد کربلا شدند. این افراد منحرف از سید الشهدا علیه السلام نبودند. بلکه ایشان قبول داشتند، حضرت را دوست می داشتند، از اصحاب ایشان به شمار می رفتند، پشت سر ایشان نماز می گزاردند، و مسائل شرعی خود را از حضرت پرسیدند. این افراد تا شب عاشورا دوام آوردند ولی چنین آزمون دشواری را تاب نیاوردند. در حقیقت خدای متعال آنان را از گرفتار شدن و به این آزمون بزرگ پناه نداد. از این رو در دسته های دهبیست نفری با حضرت خداحافظی کردند و کربلا را ترک گفتند.
در حقیقت مجرای سید الشهدا علیه السلام ماجرای فیصله و جدایی حق از باطل و سره از ناسره است و البته چنین آزمون دشوار سربلند بیرون می آیند و همین طور بسیارند کسانی که امروز در آینده از دوستداران اهل بیت علیه السلام به شمار می روند، ولی همانند آن گروه هزار نفری، در این آزمون مردود و شرمسار می شوند.
در کربلا فقط عده قلیلی از این سربلند بیرون آمدند و این این افراد همان کسان بودند که خدای متعال از سقوط در این آزمون دشوار پناهشان داده بود.
پناه یافتن از این آزمون دشوار- همانند توفیق در همه امور دیگر –بنا به فرموده قرآن نیازمند دو چیز است: دعا و عمل.
قرآن کریم فرموده است:
«قل ما یعبوا بکم ربی لولا دعا وکم»؛[ای پیامب] بگو اگر دعای شما نباشد پرودگارم به شما اعتنا نمی کند
نیز در جای دیگر می فرماید:
«و ان لیس للانسن الا ما سعی» برای انسان بهره ای جز حاصل تلاش او نیست.
از این دو آیه شریفه دریافت می شود که س دعا به تنهایی راهگشا نیست و عمل بدون توسل و دعا نیز چه بسا موجب توفیق نشود. بنابراین دعا و عمل هر دو مطلوبند وباید در کنار هم قرار گیرند تا آدمی را به هدف و توفیق برسانند.
امام حسین علیه السلام برای ما دعا کرده و از درگاه باری تعالی مسئلت کرده اند که ما را از در افتادن و سقوط در آزمون ها پناه دهد، اما خودمان نیز باید جانب عمل را فرونگذاریم و هشیار باشیم و به وظیفه خود عمل کنیم.
«تشکیک در اقامه شعائر حسینی از بازی کردن با آتش و ذغال گداخته نیز خطرناکتر است؛ زیرا آتش فقط در همین دنیا به ما آسیب میرساند، ولی تعضیف دستگاه امام حسین علیه السلام دنیا و آخرت را بر باد می دهد».
نویسنده: آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی حفظه الله
