سکان دار مکتب تشیع

سکان دار مکتب تشیع

 

امسال اربعین، به لطف و ذره بینی حضرت امام حسین علیه السلام؛ لیاقت زیارت مرقد مطهر امام حسین علیه السلام را پیدا کردم؛ در این سفر پر درس و پر معرفت؛ توفیق پیدا کردم و دیداری هم با آیت الله سیستانی داشتم؛ این اولین باری بود که سکان دار مکتب تشیع را از نزدیک می دیدم.

آن تصوری را که از این مرجع بزرگوار داشتم، با حقیقت، متفاوت بود؛ شاید بعضی از رفتار های اعجاب آورشان، برایم قابل هضم نبود.

رابطه صمیمی ای که در عرض کمتر از چند دقیقه با یک طلبه ( که باید یک طلبه باشی تا این حس را بفهمید ) برقرار کردند، من را به تعجب واداشت؛ حتی در خاطر هم نمی گنجاندم که نگذارنند دستشان را ببوسم. با وجود اینکه من این عمل را نمی پسندم ( ممانعت از جانب آیات اعظم ) ولی این عملشان؛ باعث شد تا شانیت ایشان از قله هم فراتر رود و ...

مساله بعدی که آن هم برایم قابل هضم نبود، اداره شدن جهان تشیع در یک خانه محقر و کوچک در کوچه های باریک و خاکی نجف - که اگر حساسیت ها باعث نمی شد، یقینا محقر تر از این ها می شد - بود. حقیقت تاریخ همین است؛ همیشه کارهای مهم توسط گمنامترین ها و محجورترین ها انجام می شود؛ خانه امیرالمومنین، بزرگترین پادشاه جهان؛ مگر بزرگتر از چند اتاق بود؟

"سکان دار مکتب تشیع، یکه و تنها، جهان را اداره می کند، و سید محمد رضا سیستانی؛ یکه تنها، پدرش را"

مساله سوم، سید محمدرضا سیستانی بود؛ گویا یک روحانی عادی است، که دم درب می ایستاد و به همه؛ پیر و جوان، خوش آمد گویی می کرد. در پایان مجلس هم از همه تشکر می کرد و بعضا پیش می آمد که با کسی معانقه نکند. اشتباه برداشت نکنید، افرادی که او با آنها معانقه می کرد، مردم کوچه و بازان بودند، نه سران کشوری و لشکری.

سید محمدرضا هم از عجایب نجف است؛ نجف؛ خودش اعجوبه ساز است.

هر چند در بند کردن احساسات در الفاظ سخت است؛ ولی قلم روی کاغذ گذاشتن  را بر خود واجب دیدم...

در پایان از حضرت بقیه الله اعظم صل الله علیه و آبائه خواستار دعا برای سلامتی آیت الله سیستانی فرزندشان سید محمدرضا سیستانی هستم.

 

عمار سبزواری 26صفر 1434