شهید گمنام علم - آیت الله خرسان

در سفر امسالم که به عتبات عالیات مشرف شدم، (همانطور که در مطلب قبل گذشت) درس های زیادی را از اساتید زیادی یادگرفتم، بزرگترین این اساتید هم علی بن ابی طالب روحی و نفسی فداه بود.

در همین سفر بود که با جمعی از طلاب ایرانی به محضر یکی از بزرگان شهر نجف رسیدیم، از پس کوچه های بازار قدیم که رد شدیم، به کوچه ای باریک رسیدیم، کوچه را که به اواسط رسیدیم، متوجه شدم که در 50 قدمیمان، یک نظامی با اسلحه خود پاسبانی می دهد، در دلم گفتم، خب رسیدیم، مقصد باید همینجا باشد، که متوجه شدم نه، اشتباه کرده ام و باید هنوز ادامه بدهیم.

به انتهای کوچه که رسیدیم از خانه ای کاه گلی و دربی کوچک که گذشتیم به خانه ای رسیدیم که اوضاع ظاهریش نسبتا متوسط بود ( متوسط به قیاس خانه های نجف نه ایران) درب زدیم، جوانی درب را باز کرد و گفت: بفرمایید، گفتیم: آمده ایم آقا را ببینیم!

جواب داد: آقا؟ اشتباه آمده اید خانه سمت راست، خانه آقاست! دقیقا همان خانه کاه گلی و ... ، با تعجب به درب خانه کاهگلی رفتیم و درب زدیم، مردی جواب داد: بفرمایید، .... وارد شدیم به خانه!

حیاطی کوچک و بعد وارد اتاقی کوچک تر! درست آمده بودیم

سید محمد مهدی خرسان، البته ادب و فهم اجازه نمی دهد اسمشان را همینگونه بیاوریم، باید بگوییم، "آیت الله العظمی سید محمد مهدی خرسان"

هنوز بوی علامه مجلسی از خانه اش می آید. هنوز دستانی که آیت الله العظمی خویی را غسل داده بود کار می کرد و قلم می زد. هنوز هم که هنوزه، کتاب هایش را در ورقه های جدا از هم در کارتن های میوه نگه داری می کند.

او شهید زمانه شده است، سید محمد مهدی خرسان شهید گمنام زمانه و علم است که هنوز زنده است و از یمن وجودش هنوز علمش جاری است.

در چند دقیقه تلمذ نزد ایشان بسیار توصیه های جالبی از ایشون شنیدیم! هنوز خنده های زیبایش را در خاطر دارم، هنوز از خاطر نبرده ام که سید نگذاشت دستش را ببوسم و با من معانقه کرد!

شاگرد و استادی را در حق شاگرد چند دقیقه ایش تمام کرد زمانی که دعای خیرش را روانه همه ما کرد.

او به دنبال نام نبوده است، که اگر به دنبال نام می بود روی کتاب نمی نوشتند "نویسنده : مهدی" ، او خود را شهید کرد، و من هنوز در حیرتم!

ان شاء الله دوباره توفیق دیدار ایشون نصیبمان بشود.

در همین سو : بازدید حضرت آیت الله سید مهدی موسوی خرسان از کتابخانه